हमारे समयों में ये कहानी कही जायेगी

हमारे समयों में ये कहानी कही जायेगी
एक कश्ती डूबतीसी , एक ना एक दिन
हवाओं में लहारायेगी
सुरज थम कर देखेगा
चिडिया उसे छू जायेगी
उसके गिले पंखोंसे,आयी रुलाई
वो छुपाए छुपा नाही पायेगा
पुरा शहर गीला गीला
ठंड में ठीठुरते रास्ते
भिखरन कि गोद में आस मुस्कुरायेगी
उसकी मिठी झुर्रीयोंमें
नीली गुलाबी नमी आयेगी
सोती हुई बच्ची कि कानोमें
वो कुछ तो कहेगी
हमारे समयोंमें यही कहानी कही जायेगी

पाऊस म्हजे ओलं धुकं

पाऊस म्हणजे कच्च्या गारा

पाऊस आता उलगडेल

मातीवरला पसारा




पाऊस म्हणजे सरासरी

पाऊस म्हणजे आकडेवारी

भिजता भिजता मरणाऱ्यांची

पाऊस सांगतो टक्केवारी




पाऊस म्हणजे ओले पक्षी

पाऊस म्हणजे खोट्या साक्षी

मागच्या कोरड्या हंगामाची

फाशीवारती उठते नक्षी




पाऊस कधी जास्त झाला

पाऊस कधी कमी झाला

तुझ्यामाझ्यासाठी बस

वाफाळलेला चहा निवला




पाऊस म्हणजे जगणं जगणं

पाऊस म्हणजे मरणं मरणं

माझ्या खिडकीतून तुझ्या शेतात

आता फक्त तुझ रूजणं.

ओली कविता कोरडी कविता
शब्दांमागून शब्द जात
होडीमधली डुले कविता

तू आर्त तू दग्ध
नवथर पालवीसारखी
हेलावणारी झुलवणारी कविता

खूप आतलं निळं निळं
स्वप्नंानाही ओलावणारी
नेणावणारी, फुलवणारी कविता

झुलवूनी  शब्दांचे झुले
रडता रडता हसवणारी
हसत हसत भिजवणारी कविता

थेंब थेंब तळ्यात मळ्यात
खेळणारी बागडणारी
कोवळी कोवळी जून कविता

माझ्या शांत अंगणात
विसावल्या कवडशांना
लपवणारी छपवणारी कविता

लक्ष लक्ष नक्षत्रांनी उजळून गेल्यासारखी रात्र...
जळून जात होती
रात्र वैर्याची होती
जागे रहा सांगायला नव्हता  कुणी जागा..
धर्म भिनतॊ अफूसारखा
धमन्यांमधून फिरत राहतो .
इवली कोवळी जळणारी पोरे
आपल्या जळक्या घराकडे पाहून
जळक्याच अंतःकरणांनी
जळते सूड घेत राहतात
लक्ष लक्ष नक्षत्रांनी उजळून गेल्यासारखी रात्र...
जळत राहते
उषःकाल  नसतो प्रसन्न
जळलेले सडलेले वास
नेत नसतो पाऊस
कितीही असला मुसळधार
जळणारी रात्र धुमसत राहते
जळणार्यांच्या  जाळणार्यांच्या  रक्तात
आणि त्याहूनही अधिक

दुरून बघणार्यांच्या डोळ्यात
आगीचे बंबच्या बंबही
विझवताना हरतात
लाल रंग आकाशात
रक्तासारखा उधळतात

कोपऱ्यातल्या बोळात
जळणारी टपरी
एकटी  स्वतः च शांत होते
नसतो तिच्यात कुठल्यात
"ईश्वराचा " अंश
फक्त तिला बसलाय
वास्तवाचा दंश

आता कसली यमक आणि कसले छंद
लक्ष लक्ष नक्षत्रांनी उजळताना
जळालेल्या रात्रीसारखे जळून गेलेले शब्द
आता फक़्त अस्थी
तुझ्या माझ्या वाटण्याच्या
रात्र वैर्याची आहे अन
जागे रहा सांगायला नाही  कुणी जागा..
Sent from my iPad

दुपारहून तू गेलास....

दुपारहून तू गेलास,
आणि संध्याकाळ आली,
आता हिचं काय करायचं!!!
वेड्यावेड्यासारखे वागायचे दिवस 
कापरासारखे उडुन गेलेत
पण
वय झाडासारखे नाही वाढत
एकाच दिशेने
कधी प्रगल्भतेचे झटके 
तर कधी सोळाव्याची तगमग ..
आणि अशात ती येते
संध्याकाळ!
पण तू तर दुपारहून गेलायेस
आता तिचं काय करायचं !!!

तुझ्या घट्ट मिठीतून
भिरभिरली हजारो फुलपाखर,
त्यांच्या रंगाना पकडताना चिमटीत
मिठी सैल करू नकोस!
मी हि पकडून ठेवलय घट्ट...
माझ्या मुठीत 
फुलपाखरू तुझ्या आकर्षणाच.
त्याची इवली तगमग
जाणवतीये माझ्या हाताला.
पण त्याला मारायचं धैर्य
नाही माझ्याकडे...
आणि त्याची ऊब हाताला
की ते सोडवत ही नाही

फक्त रडणारे आपण

आपण, जे रडत बसतो , सतत...

वर्तमानपत्रातली दंग्यांची चित्रे  पाहून,

पूरग्रस्तांची वर्णने  ऐकून, वाचून...

बॉम्ब फुटतात, फुटतच राहतात!

आपण, जे रडत बसतो

कोण्या परिचिताच्या अभद्र मृत्युने,

अनोळखी शहरांच्या नरसंहाराने...

आपण, जे फक्त गप्पा मारतो

माणुसकीच्या दारूण मृत्युच्या

भावांनी भावाला विसरल्याच्या...

जगात घटना घडताच राहतात

आपण, ज्यांचे  जग दूर आहे अशा घटनांपासून,

वाईट नजरांपासून, आघातांपासून...आपलं नशीब आहे!

...रडत राहतो..

अडचणीत सापडलेल्या लोकांसाठी

अन्यायाच्या जात्यात भरडल्या जाणाऱ्या  दूरदेशीच्या समाजासाठी...

किती पटकन लपवून टाकतो

आपले छोटे छोटे घाव

आपल्याच निष्काळजीपणामुळे

जखमा बनतात...कधीही न भरून येणाऱ्या  

आपण जे रडत बसतो....सतत !!